CZARNY SCENARIUSZ [45-46/?]

Dwa kolejne rozdziały:)

 45.

Weszli do środka i od razu skierowali się na platformę.

- O dobrze, że jesteście- powiedziała Cam.

- Co mamy?- spytała Bones.

- Hodgins właśnie określił czas zgonu.

- Tak jest.- odezwał się Jack, który właśnie majstrował coś przy komputerze.- Dzięki temu, że zwłoki znaleziono w mieszkaniu, dostałem całkiem pokaźny wachlarz różnych stworzonek, które zechciały opowiedzieć mi o tym, jak długo nasza ofiara była martwa…

- Jack, mam nadzieję, że nie zaczniesz znowu nazywać ich swoimi przyjaciółmi- wtrąciła się Ang, dołączając do ekipy na platformie.

- Nie miałem takiego zamiaru.

- Jasne.

- No dobrze, ale przecież…

- Może do sedna, dr. Hodgins- przerwała mu Cam.

- Dobrze, dobrze…- westchnął. Wcisnął klawisz i na ekranie pojawił się robak.- Więc szybko, zwięźle i na temat.

- Trzymajcie mnie.- powiedział pod nosem Booth.

- Przecież nic takiego nie powiedziałem.- Jack słyszał uwagę agenta.

- Od pięciu minut nic takiego nie powiedziałeś, dr. Hodgins- zauważyła Bones.

- Ależ wy jesteście…- burknął entomolog.

- Możemy wreszcie poznać czas zgonu? By móc ruszyć dalej ze sprawą.- powiedział Booth.

- Już dobrze, już dobrze. Calliphoridae, ścierwice mięskówki- wymieniając nazwy, zmieniał zdjęcia na komputerze.- I żuki. Czas zgonu określam na 4 dni.

- Takie trudne to było?- spytał Seeley z uśmiechem.

- Pozwól, że nie odpowiem

- Zaraz mu przejdzie- powiedziała Angela, uśmiechając się szeroko.- Korzystając z okazji… Mogę?- Hodgins odsunął się i zrobił artystce miejsce przy komputerze- Jego czaszka była nienaruszona, więc nie miałam żadnych problemów z identyfikacją- kilka kliknięć na klawiaturze i zdjęcia ‘przyjaciół’ Hodginsa przesłoniło zdjęcie młodego chłopaka o jasnych blond włosach i pięknych niebieskich oczach- Nasza ofiara to 25-letni Henry Debunk.

- Jaki przystojniak- powiedziała Daisy, zjawiając się, jak duch za plecami zezulców. Wszystkie pary oczu zwróciły się na nią.- Przepraszam. Niestosowna uwaga, ale nie zapanowałam nad swoimi ustami…

- Jak zawsze.- skomentował Jack.

- Udało ci się coś znaleźć na kościach, panno Wick?- spytała Bones.

- Niewiele, bo oprócz czaszki, reszta kości wciąż ma na sobie tkanki. Dr Saroyan jeszcze nie skończyła ich badać…

- Dopiero pobrałam próbki na toksykologię. Czekam na wyniki.

- Założę się, że znajdziesz w jego organizmie sporą mieszankę narkotyków.

- Bardzo możliwe.

- Jak taki młody, przystojny chłopak mógł wplątać się w coś takiego?- spytała Ang.

- Może wpadł w złe towarzystwo, może miał jakieś kłopoty, z którymi nie potrafił sobie poradzić?- powiedziała Cam.

- Panno Wick, co z tą czaszką?- Bones skierowała tok rozmowy na poprzedni tor.

- A tak, tak…- podskoczyła i podbiegła do stołu, na którym znajdowała się czaszka. Reszta ruszyła za nią z minami pobłażania na twarzach- Na płacie skroniowym- zaczęła, nakierowując kamerkę na miejsce urazu- znalazłam niewielkie wgłębienie. Z jednej strony nieco większe, z drugiej bardziej płytkie.

- Wygląda, jakby uderzył głową o stół, który znajdował się w pokoju, w którym znaleziono jego ciało- powiedziała Brennan.

- Może upadł na niego, kiedy stracił przytomność- podrzucił Booth.

- Oprócz tego lekkiego wgłębienia, nie zauważyłam nic innego. Na razie- powiedziała Daisy.

- O ile dobrze pamiętam- mówiła Cam, wracając do komputera- na stole w pokoju nie było żadnych śladów uderzenia- kliknęła parę razy i teraz wyświetliły się zdjęcia miejsca zbrodni. Przesunęła kawałek w dół i wybrała zdjęcie, na którym znajdował się stół. Powiększyła go.- Miałam rację- wskazała ekran- Na stole nie ma ani kropli krwi. Jeśli się o niego uderzył, byłby jakiś ślad. Jakikolwiek rozprysk krwi na podłodze. Tu nie ma nic.

- Myślisz, że ciało zostało tam podrzucone?- spytał Booth.

- Nie wiem. Nic na to nie wskazuje.

- Możliwe, że ten uraz czaszki powstał wcześniej?

- Taki uraz głowy, zwłaszcza w potylicę, może spowodować natychmiastowy zgon.

- Może, ale nie musi. Prawda. Nie wiadomo też, czy rozciął sobie skórę głowy i czy nastąpiło jakieś krwawienie. Jeszcze nie miałam okazji przebadać mózgu i reszty tkanek. Miejmy nadzieję, że z tego, co mamy uda się czegoś dowiedzieć. Zaraz też będę badać mózg. Jeśli był tam jakiś wewnętrzny krwotok, na pewno został po nim ślad.

- Masz jakieś inne informacje o Henrym?- spytała Bones.

- Tak.- Ang przywróciła zdjęcie chłopaka i jego akta- Henry Debunk, lat 25. Mieszkał w niewielkim mieszkanku na Starno Street nr 11. Brak informacji o rodzinie.

- Tu jest napisane, że był w systemie- zauważyła Brennan..

- Tak. Trafił tam, jak miał 5 lat. Żadnych szczegółów.

- Ang, możesz wyśledzić adres ośrodka, do którego trafił, albo jakieś informacje o rodzicach zastępczych?- spytał Booth.

- Jasne, już się za to biorę- powiedziała i skierowała kroki do swojego gabinetu.

- Ja idę zbadać resztę próbek z miejsca zbrodni- powiedział Hodgins i również opuścił platformę.

- Dobra, my też wracamy do pracy- powiedziała Cam.

- My przejedziemy się do właścicielki tego mieszkania, pani Rait- powiedział Booth.

- Panno Wick, jak dr Saroyan pozwoli oczyścić kości, zajmij się katalogowaniem urazów.- Brennan zwróciła się do stażystki.

- Oczywiście, dr Brennan- zasalutowała.

- Jak czegoś się dowiecie…

- Damy znać- dokończyła za nią patolog.

- Dzięki.- powiedzieli i wyszli z Instytutu.

- Dr Saroyan, kiedy…- zaczęła Daisy.

- Jak będzie można oczyścić kości, na pewno pierwsza się o tym dowiesz, panno Wick.- przerwała jej.

- Ale…

- Nie wiem ile to zajmie. Jak wszystko zbadam i uznam, że można zacząć badania na kościach, dam ci znać.- powiedziała i zeszła z platformy. Daisy została z otwartą buzią. Już chciała coś powiedzieć, ale nie zdążyła.

Tymczasem w samochodzie agenta…

- Tak sobie myślałam, Booth…- zaczęła Bones.

- Tak, kochanie?

- Ta sprawa z Kathy Bergman i Alice Wonder.

- Co z nią?

- Mam wrażenie, że jednak jest ona trochę większa, niż się spodziewaliśmy. Minęło już trochę czasu, a my niewiele się dowiedzieliśmy. Do tego, mamy jeszcze nowe morderstwo i... Nie wiem, kiedy uda nam się to wszystko rozwikłać.

- Na pewno nam się to uda, Bones. Wcześniej, czy później znajdziemy ludzi odpowiedzialnych za śmierć tych ludzi. Nie martw się.

- Nie o to się martwię, Booth.

- Więc, o co chodzi?

- O nas.

- O nas?- spojrzał na nią, zdziwiony.

- Tak, o nas.

- Co z nami?

- Pamiętasz, jak rozmawialiśmy o tym, że po zakończeniu sprawy zamordowanych dziewczyn, powiemy wszystkim, że jesteśmy razem?

- Oczywiście, że pamiętam? Coś się zmieniło?

- Tak myślę. Jeszcze nie wiem.

- Bones, co się dzieje? Zaczynasz mnie przerażać.

- To nic strasznego, Booth. Tak sobie pomyślałam… Jeżeli te sprawy jednak są o wiele poważniejsze, niż nam wszystkim się wydaje… Może powinniśmy powiedzieć wszystkim wcześniej, że jest między nami inaczej, że już nie muszą nas swatać i…

- Co?

- Nie chcesz im powiedzieć?

- Jasne, że chcę, kochanie.

- Więc, o co chodzi?

- Zaskoczyłaś mnie. To wszystko.

- Myślisz, że to dobry pomysł? Powiedzieć im wcześniej?

- Nawet teraz, Bones.

- Teraz jesteśmy w samochodzie, w drodze do właścicielki mieszkania. Jak chcesz im to powiedzieć? Przez telefon?

- Jasne, że nie. Wolałbym widzieć ich miny, jak o tym usłyszą.

- Prawda?- oboje się uśmiechnęli.

- To będzie bezcenne przeżycie, nie możemy tego przegapić.

- Czyli, zgadzasz się z tym, że powinniśmy powiedzieć im o wszystkim wcześniej? Przed zakończeniem sprawy?

- Oczywiście. Będzie tylko jeden problem…

- Problem?

- Nie z zezulcami, nie z Cam. Myślę, że ona, jako twoja szefowa i przyjaciółka nie będzie miała nic przeciwko naszemu związkowi. Bardziej martwię się o Cullena.

- Racja… On też będzie musiał się o tym dowiedzieć. Myślisz, że będzie chciał nas rozdzielić?

- Nie mam pojęcia. Cullen niedługo odchodzi na emeryturę, tak słyszałem. Może przed odejściem… Może nie będzie miał nic przeciwko naszemu związkowi, może, wiesz, zechce zostawić po sobie jakieś dobre wrażenie?

- Myślisz, że Cullenowi na tym zależy? Zostawić po sobie dobre wrażenie?

- Nie… Nie wiem. Ostatnio jest nieco milszy niż był kiedyś, może nie będzie aż tak mocno trzymał się zasad?

- Nie wiem.- westchnęła.- Miałam nadzieję, że nic nie stanie nam na przeszkodzie. Nie chcę, by któreś z nas musiało rezygnować z pracy. Nie chcę też pracować z kimś innym z FBI.

- Ja też tego nie chcę. Nie oddam cię jakiemuś innemu agentowi.

- Boisz się, że się od ciebie odsunę i jakiś inny przystojniak zawróci mi w głowie?

- Nigdy nic nie wiadomo.

- Booth!- szturchnęła go lekko łokciem.

- Ej, ostrożnie!

- Przecież dobrze wiesz, że możesz być bezpieczny. Żaden tani przystojniaczek nie zawróci mi w głowie. Tylko ty możesz, tylko ty się dla mnie liczysz, bo to ciebie kocham.

- No wiesz…

- Booth. Kocham cię i to się nie zmieni.

- Ja ciebie też kocham.

- Wiem- uśmiechnęła się.- Ale i tak nie chcę z nikim innym pracować. Co zrobimy, jak nas rozdzielą?

- Może, nie martwmy się tym na zapas, dobrze, kochanie? Najpierw nasi przyjaciele muszą zostać poinformowani o nowym charakterze naszego związku. Potem będziemy martwić się Cullenem.

- Masz rację.

- Kiedy chcesz im powiedzieć?

- Co myślisz o końcu tygodnia? Moglibyśmy wybrać się do Founding Fathers, wszyscy.

- To bardzo dobry pomysł.

- Tylko… Nie róbmy z tego jakiegoś wielkiego wydarzenia. dobrze?

- A to nie jest wielkie wydarzenie?

- Owszem jest. Ale wyobraź sobie ich miny, jak powiemy im to tak po prostu, bez jakiejś oprawy.

- Dobrze kombinujesz, kochanie.- na jego twarzy wymalował się chytry uśmiech.

- Wiem.

- Więc, zróbmy tak, jak mówisz.

- Super.

- Cieszę się, że tego chcesz.

- To nasi przyjaciele. Nie możemy ich tak ciągle okłamywać.

- To nie kłamstwo, tylko ukrywanie.

- Prawie to samo. Poza tym, Angela i tak już coś podejrzewa. Prędzej, czy później nas przyłapie i już nic jej nie powstrzyma przed wykrzyczeniem tego wszystkim dookoła.

- Racja- zaśmiał się.- O proszę, i jesteśmy.- zatrzymał samochód. Wysiedli.

- Bones, co się stało?- spytał przejęty Booth, widząc, jak jego ukochanej uginają się nogi i o mały włos nie ląduje na ziemi.

46.

- Nic, nic- powiedziała z uśmiechem- Za szybko się wyprostowałam i zakręciło mi się w głowie.

- Na pewno?- patrzył na nią, wciąż lekko przestraszony.

- Na pewno. Nie patrz tak na mnie, Booth. Nic się nie dzieje. Nigdy nie zakręciło ci się w głowie, bo za szybko się wyprostowałeś?

- Owszem…

- No właśnie. Gdyby coś mi było, powiedziałabym ci.

- Tak?

- No jasne. Daj spokój. Chodźmy.

Uznając, że właściwie nic takiego się nie stało, ruszyli w kierunku niewielkiego, wyglądającego na dość stary, domu pani Rait. Miał on pięknie zdobione, o morskim kolorze ściany i równie wytwornie rzeźbione drzwi wejściowe. Okna przesłaniały śnieżnobiałe firanki z wyhaftowanymi kwiatami. Robił bardzo miłe wrażenie na obserwującym. Wyglądał trochę, jak z bajki, miał w sobie coś z magii.

- Niesamowity- powiedziała Bones.

- Trochę, jak zaczarowany.- dodał Booth.

- Jeśli dom może być zaczarowany, ten na pewno jest.

- Proszę, jednak wierzymy w magię?

- Nie wiem, jak ty, ja nie do końca.

- Sama przed chwilą powiedziałaś…

- Że jeśli dom może być zaczarowany. Z naciskiem na ‘może’.

- Kiedyś uwierzysz.

- Kto wie- uśmiechnęli się i zapukali do drzwi. Minęła chwila, zamek w drzwiach szczęknął i pojawiła się w nich starsza pani, o bardzo przyjaźnie wyglądającej twarzy. Jej siwe, długie włosy związane były w kok, a kilka pasemek luźno opadało na jej ramiona. Czekoladowe oczy, zawierały w sobie ogromne ciepło, twarz sprawiała wrażenie, że ta kobieta już wiele przeżyła, ale cokolwiek w jej życiu się działo, nie zmyło to uśmiechu, wrażenia życzliwości i ciepła z jej twarzy.

- Dzień dobry. Pani Rait?- zaczął Booth.

- Tak, to ja. W czym mogę państwu pomóc?- spytała z uśmiechem.

- FBI, agent Booth, to dr Brennan. Moglibyśmy z panią chwilę porozmawiać?

- Oczywiście, zapraszam do środka- mówiąc to, otworzyła szerzej drzwi i gestem pokazała, by weszli.- Napiją się państwo czegoś? Właśnie zaparzyłam herbatki.

- Nie trzeba, dziękujemy.- grzecznie odmówił Booth.

- Nie wstydźcie się. Jestem pewna, że filiżanka ciepłej herbaty dobrze wam zrobi. Proszę.- wskazała im salon- Rozgośćcie się. Ja za 2 minutki wracam- powiedziała i zniknęła w kuchni. Booth i Brennan zostali sami.

- Waistowie mieli rację.- zaczął Booth, rozglądając się po salonie- Bardzo miła starsza pani.

- To prawda- przytaknęła Bones- I ma przepięknie urządzony dom. Popatrz na te wszystkie zdjęcia.- oboje zaczęli przyglądać się starym czarno-białym fotografiom porozwieszanym w całym salonie. Wiele twarzy: młode i starsze. Jakby cale pokolenie jej rodziny- Historia zapisana w obrazach- szepnęła Bones- Różne pokolenia. Od najmłodszych, prawdopodobnie jej wnuków, do najstarszych. Niesamowite.

- Prawda? Popatrz tutaj.- wskazał na zdjęcie na kominku- To chyba pani Rait.- zdjęcie przestawiało uśmiechniętą starszą panią w objęciach jakiegoś mężczyzny.

- Może to jej mąż?

- Możliwe.

- Myślisz, że my kiedyś też będziemy mieć takie zdjęcie na kominku? Razem?

- Oczywiście, Bones.

- Milo jest czuć, że ma się kogoś przy kim można się zestarzeć. Za parę lat też będziesz mnie tak kochał?

- Jeszcze bardziej. Nigdy nie przestanę.

- Nawet, jak będę miała 70 lat?

- Nawet wtedy. Zestarzejemy się razem.

- Obiecujesz?

- Jasne.

- Tego wam życzę, moi drodzy- powiedziała pani Rait, pojawiając się w salonie z tacą, na której znajdował się czajnik, trzy filiżanki i ciasto domowej roboty.- Jeśli łączy was miłość, ta prawdziwa, na pewno będziecie ze sobą do końca życia.

- Pani Rait…

- Widzę, że patrzycie na moje zdjęcie z mężem.

- Tak. Jest niesamowite- powiedziała Bones.

- Uchwyciło niesamowitą chwilę naszego wspólnego życia. Uchwyciło to, co było dla nas najważniejsze: naszą miłość.

- Jest naprawdę wyjątkowe.

- To prawda. I jedno z ostatnich, jakie mamy razem. Miesiąc po zrobieniu tego zdjęcia, mój mąż odszedł. Zawał serca.

- Bardzo nam przykro to słyszeć.- powiedział Booth.

- Ciężko było mi się z tym pogodzić. Ale Sam ułatwił mi przejście przez to.- wzięła do reki fotografię i spojrzała na uśmiechniętą twarz męża.- tuż przed śmiercią powiedział mi, że mnie kocha, że jestem miłością jego życia i że czas spędzony ze mną to najlepsze, co go spotkało.

- Piękne.- szepnął agent.

- Tak, to prawda. Poprosił też, bym nie rozpaczała, kiedy odejdzie, bo zawsze będzie ze mną. Przeczuwał, że zbliża się jego koniec.

- To takie smutne- powiedziała Brenn.

- Dlaczego?- zdziwiła się pani Rait.

- Wiedzieć, że się umiera i mieć świadomość, że nigdy więcej nie zobaczy się ukochanej osoby.

- Nigdy więcej? Nie, złotko. On zawsze mnie widzi, a ja jego. Zostaliśmy w swoich sercach. Zawsze będziemy razem. No, ale może czas już wrócić z tej wycieczki w przeszłość- odstawiła zdjęcie- Usiądźcie- podeszła do stolika, na którym wcześniej postawiła tacę z herbatą.- Bardzo chętnie poopowiadałabym wam o moim ukochanym Samie, ale wiem, że teraz młodzi nie mają na to czasu. Poza tym chcieliście ze mną o czymś porozmawiać.- nalała herbaty do zdobionych filiżanek i ustawiła je przed partnerami.- Proszę, częstujcie się.- przesunęła też talerz z ciastem. Cala trójka zajęła miejsce przy stole.

- Dziękujemy.- powiedzieli.

- O czym chcieliście ze mną porozmawiać?

- Pani Rait, z tego, co wiemy wynajmuje pani mieszkanie na Onas Street dwójce studentów.- zaczął Booth.

- Tak, Molly i Johnowi, zgadza się. Wspaniałe dzieciaki. Bardzo zakochane. Mam nadzieję, że nie wpadli w żadne tarapaty. To naprawdę wspaniali, młodzi ludzie. Odpowiedzialni, uprzejmi, grzeczni. Dawno nie spotkałam nikogo takiego.

- Nie, oni nie wpadli w żadne tarapaty, ale ta sprawa dotyczy pani mieszkania.

- Coś z nim nie tak?- zdziwiła się.

- Niestety… Znaleziono w nich zwłoki młodego mężczyzny- powiedziała Bones.

- Zwłoki?

- Tak. Chcieliśmy zapytać, czy może zna pani tego chłopaka?- Brenn wyjęła zdjęcie ofiary i pokazała je staruszce.- Nazywał się Henry Debunk. Miał 25 lat.

- Jaki młody…- powiedziała z przejęciem, wpatrując się w zdjęcie.

- Zna go pani, pani Rait?- spytał Booth.

- Niestety. Nigdy go nie widziałam. Ale… Jak to się stało? Jak jego ciało znalazło się w moim mieszkaniu?

- To właśnie próbujemy ustalić.

- Jak umarł?

- Jeszcze nie znamy dokładnej przyczyny zgonu. – zaczęła Bones- Ale znaleźliśmy przy nim narkotyki. Podejrzewamy przedawkowanie, ale nic jeszcze nie jest pewne.

- Nie wiem… Dobrze mu z oczu patrzy. Nie potrafię sobie wyobrazić, by człowiek o tak ciepłym spojrzeniu miał cokolwiek wspólnego z tym całym świństwem. Wygląda na bardzo dobrego, opiekuńczego chłopca, o wielkim sercu, pełnym miłości.

- Czasami, różnie się w życiu dzieje.- powiedział Booth.

- Biedny chłopiec… Bardzo mi przykro, że nie potrafiłam wam w niczym pomóc, moi drodzy.- oddała im zdjęcie- Mam jednak nadzieję, że znajdziecie odpowiedzi, których szukacie.

- Na pewno.

- I jeśli mogę być szczera…

- Jak najbardziej.

- Nie mam na myśli tylko tej sprawy, którą prowadzicie.

- A co?

- Oj, kochani, doskonale wiecie, o co mi chodzi- uśmiechnęła się do nich serdecznie.

- Mówi pani o nas?- zapytała Bones.

- Oczywiście, że o was.

- My już znaleźliśmy odpowiedź.- powiedział Booth.

- Jesteście młodzi, piękni i zakochani. Wierzcie mi, życie stawia coraz to nowe pytania na naszej drodze. Ale jeśli jesteście pewni tego uczucia, na każde z nich znajdziecie odpowiedź i, czego wam życzę, na starość będzie między wami tak, jak między mną a Samem. Wciąż ta sama, młodzieńcza miłość, ten sam urok, który padł na nas, jak mieliśmy po dwadzieścia lat. To nie przemija.

- Wierzymy w to, pani Rait.

- Wystarczy, że będziecie się kochać, a nic nie stanie wam na drodze. A jeśli spróbuje, pokonacie to.

- To możemy pani obiecać.- uśmiechnął się Booth.

- Cudownie. Trzymam was za słowo.- puściła im oczko- A teraz, spróbujcie mojego ciasta. Sama piekłam dzisiaj rano.

- A wie pani… z przyjemnością skosztuję.- powiedział Booth z uśmiechem małego chłopca na twarzy.

- Uwielbia ciasto. Żadnemu się nie oprze.- powiedziała Brennan.

- Słodki mężczyzna.- skomentowała staruszka. Wszyscy się uśmiechnęli i zajęli jedzeniem ciasta.

Kilka historii z życia pani Rait i Sama później, Booth i Brennan pożegnali się z miłą staruszką i ruszyli z powrotem do Jeffersonian.